چه غریـبانه غـریب الغـربا را کـشتـند            با دل زار مـعـین الـضـعـفـا را کـشتند

آه ای اهل خراسان همه خون گریه کنید            که ولی نعمت و مهمان شما را کـشتند

این خبر را به مدیـنه بـبر ای باد صبا            هـشتـمین بـضعه پیـغـمبر ما را کشتند

خواهرش زنده اگر بود از این غم می‌مرد            بین یک حجره در بسته رضا را کشتند

از عبایی که سرش بود غلامش فهمید            آخـر آن نـور دل آل عـبـا را کـشـتـنـد

مثل یک مار گزیده به خودش می‌پیچید            با چه زهری مگر آن نور هُدا را کشتند

صورتش را به روی خاک نهاد و می‌گفت            چه غـریـبـانه شـه کـربـبلا را کـشـتـند

جگر سوخته‌اش روضه برایش می‌خواند            با لب تـشـنه چرا خـون خـدا را کشتند

ته گودال که با نیـزه به پهـلـوش زدند            روی تل عـمـه مـظلـومه ما را کـشتند

پای رأس شهدا بسکه کف و سوت زدند            سـر بـازارچـۀ شـام اسـرا را کـشـتـنـد